GİZEMLİ SATIRLAR

  Mira ve Mikroskobun Altındaki Dünya   Bölüm 2: Bir Damla Evren Sabah güneşi, Mira’nın penceresinden içeri gizlice süzülmüş; yorganın altından sarkan parmak uçlarını hafifçe ısıtmıştı. Gün başlamadan önce bile Mira’nın içinde ince bir kıpırtı vardı. O, güne uyanmıyordu—gün, onunla uyanıyordu sanki. O gün ilk bilim dersiydi. Mira’nın çantası hazır, ayakkabıları kapının önünde, yüzünde merakla karışık o tanıdık heyecan vardı. Kahvaltı masasındaki sessizlik bile alışılmadık bir şekilde derindi. Annesi fincanındaki çayı karıştırırken sordu: “İlk ders neymiş bugün?” Mira’nın gözleri parladı. “Bir damla su!” Annesi kaşlarını hafifçe kaldırdı. “Bir damla su?” “Evet! Mikroskobun altına konulacak! İçinde neler olduğunu inceleyeceğiz,” dedi Mira coşkuyla. “Bir damlanın içindekileri düşün anne… İçinde ne var, kim bilir!” Annesi gülümsedi. “Bazen en büyük sırlar en küçük şeylerin içindedir, derler." Okula vardıklarında, bilim odasında her şey yerli yerindeydi: cam tüpler, renkli sıv...

  Son bölüm masal SERİSİ  Onbirinci. Bölüm – Zehirli Ağacın Dönüşümü  Kasabanın sabahı ilk defa bu kadar sessiz değildi. Kuşların kanadında sevinç vardı; toprağın kokusu, içinde saklı yılların hikâyesini dile getiriyordu. Zehirli ağaç artık yalnızca bir efsane değil, herkesin kalbinde yeşeren bir dua gibiydi. Güven meydanın ortasında toplanan halka baktı, gülümsedi ve yavaşça konuşmaya başladı: “Bugün size bir mucizeyi ilan ediyorum… Zehirli Ağaç artık zehrinden arındı. O artık… yalnızca iyi kalplerin dileğini duyacak.” Kalabalık önce sessizce baktı. Sonra alkış koptu. Kadınlar gözyaşlarını silerken, çocuklar birbirinin elini tutup dans etti. Kötü niyetli olanlar… sessizce geri çekildi. Hiçbir şey söylemediler. Çünkü kalplerini yaklaştırmadıkları yere artık gölgeleri bile düşmüyordu. Kasabada bolluk başlamıştı. Fürüze’nin eşi Ahmet Efendi toprağın dilinden anlıyor, her hasat yeni bir bereket duasıyla katlanıyordu. Gençler projeler geliştiriyor, Güven'in ışığında topraklar...

  Mira ve Mikroskobun Altındaki Dünya  Bölüm 1 – Bilim Treniyle Tanışma O sabah rüzgâr, Mira'nın içindeki heyecanı fısıldar gibiydi. Güneş yavaşça sokakların üzerinden süzülürken, gökyüzü maviye değil sanki umutla boyanmış gibiydi. Mira’nın gözlerinde parlayan kıvılcımlar bir çocuğun merakından çok daha fazlasını taşıyordu. O gün şehir merkezine annesiyle çıkacaklardı; planları sadece vitrinlere göz atmak, birkaç defter almak ve eve dönmekti. Ama bazı günlerde kaderin planları daha başka olur. Mira annesinin eline sıkıca tutunarak yürürken birden durdu. Gözleri meydanın ortasında, rengarenk boyanmış vagonlardan oluşan bir trene takıldı. Üzerinde büyük harflerle yazılmıştı: “ÇOCUKLAR İÇİN BİLİM TRENİ” “Mira baksana,” dedi annesi gülümseyerek. “Bilim treniymiş bu!” “Anne!” diye haykırdı Mira. “Bakabilir miyiz? Neler olduğunu merak ediyorum!” Annesi, kızıyla göz göze geldi. Onun merakıyla sıkça karşılaşırdı ama bu defaki farklıydı—gözlerinde neredeyse duygulanmaya yakın bir parıl...

  📣 Yeni Serüven Başlıyor: Mira ve Mikroskobun Altındaki Dünya 🌱 Bilimle Değil, Kalple Görülen Bir Hikâyeye Hazır Mısınız? Her şey bir mikroskopla başladı.   Ama Mira, sadece hücreleri değil—hayatı görmeye başladı.   Kimi zaman bir soruyla, kimi zaman bir sessizlikle.   Şimdi o yolculuk başlıyor. Ve sen… bu yolculuğa davetlisin Bu seri, sadece bilim anlatmıyor.   👁 Bir kız çocuğunun gözünden dünyaya bakıyoruz.   🔬 Mikroskobun altındaki canlıları değil, duyguları da keşfediyoruz.   📓 Sayfalarda bilgi kadar utanç, yalnızlık, merak, cesaret ve umut dolaşıyor. Her bölüm bir keşif, her keşif bir dönüşüm.   Bugün ilk adımı atıyoruz.   Ama unutma: Bu hikâye seninle tamamlanacak.   Okudukça Mira'yla birlikte büyüyeceğiz. 💫 Takip Etmen İçin Küçük Bir İpucu… - Büyüme yalnızca boy uzaması değil—kendini tanımak demektir.   - Bilim yalnızca bilgi değil—anlatma cesaretidir.   - Ve ...

  Onuncu Bölüm– İkna Etmek   Gargamel burunlu çirkin kadının evinde sessizlik vardı. Tahta zemin her adımda geçmişin çığlığı gibi inliyor, rüzgâr pencerelere değil, içerideki kırılgan sessizliğe çarpıyordu. Güven çaydanlıkta kaynayan suyun sesine kulak vermeye çalıştı; ne diyeceğini, nasıl yaklaşacağını içinde binlerce kez tartmıştı. Kadın yaşlıydı, ama gözleri hâlâ eskisi kadar sivri ve tetikteydi. Güven derin bir nefes alarak konuşmaya başladı. Sesi sanki içerideki havaya dokundu: yavaşça, incitmeden. Önce kim olduğunu söyledi. Sonra o ağacı… o meyveyi… ardından gelen laneti… Ve çocuklarını… Bütün kardeşlerini… Sonra karısı Bahar’ı… karnındaki bebeği… Ve en sonunda onunla karşılaşmak için çıktığı bu yolculuğu anlattı. Kadın bir süre onu süzdü. Ardından hiç beklenmedik bir çeviklikle ayağa fırladı. Gözleri alev gibi parladı. Güven’in kalbi göğsünde çırpındı, ama sakin kalmaya çalıştı. Yavaşça doğruldu, elleriyle kadının omzuna dokundu. “Lütfen… Sonuna kadar dinleyin beni...

  Sevgili okurlar,   Geçmiş günlerde yayımladığımız Kavramsal Öyküler Serisi içinde yer alan bazı yazı bağlantılarında teknik bir sorun yaşandı.   Yeni bir hesap geçişi sırasında yaşanan bu aksaklıktan dolayı bazı linkler şu anda çalışmıyor olabilir. Bunun için içtenlikle özür diliyorum.   🌿 Ancak merak etmeyin: Tüm bölümleri bu sayfanın sonunda bulabileceğiniz bağlantı listesiyle yeniden erişilebilir kıldım.   Her hikâye hâlâ burada, hâlâ kalpten kalbe uzanıyor.  🔬 Şimdi Yepyeni Bir Hikâyenin İçindeyiz   Bugün ise yeni bir serüvene yelken açıyoruz:   “Mira ve Mikroskobun Altındaki Dünya”  Bilimin ışığı, duygunun derinliği ve çocukluğun hayretiyle örülmüş bu seri,   sizlerle birlikte büyümek için hazır. 📖 Kavramsal öykülerimiz gibi, bu seri de   “anlamı keşfetmenin” başka bir yolculuğu olacak.    📚 Kavramsal Öyküler Serisine Buradan Ulaşabilirsiniz:   1. Misafirper...

  🏡 1. Bölüm – Misafirperverlik Kapıyı aralamak, bir gönle girmektir.   Küçük bir ikramın büyük bir dostluğa dönüştüğü anda başlar misafirlik öyküsü. 📖 Yazının tamamı:   👉 [https://gezensozcukler.blogspot.com/2025/01/misafirperverligin-gucu.html](https://gezensozcukler.blogspot.com/2025/01/misafirperverligin-gucu.html) 09.07.2025 Mesime Elif Ünalmış 

  Dokuzuncu Bölüm – Gargamel Burunlu Çirkin Kadın   Kasabanın üstüne huzur uzun bir yorgan gibi serilmişti. Güven artık kardeşleriyle aynı sofrada yemek yiyor, ablalarının dualarına her sabah gözleriyle “amin” diyordu. Günler paylaşım, geceler içsel sessizlikle ilerliyordu. Ama Güven’in içinde başka bir fısıltı vardı. Henüz tamamlanmamış, bir “eksik halkayla” örülü geçmişin kalbinde atıp duran bir çağrı: Gargamel burunlu çirkin kadın... O kadın ki, bir zamanlar bedduasıyla bir ağacı zehre dönüştürmüş, bir soyun kaderini sarsmıştı. Ama Güven ona kızmıyordu. Beddua bir kin değil, anlatılamayan bir hikâyenin çığlığıydı belki. Ve Güven artık hikâyeyi tamamlamak istiyordu. Ancak o arayış sürerken, Bahar ellerini karnına koyup gözlerini gülümseyerek yumdu: “Sana bir müjde daha...” Güven’in içindeki tüm fırtına bir anlığına sustu. Evin içini dolunay gibi aydınlatan bir sevinç yayıldı. Ama bu sevinç, çok geçmeden karanlık bir isteğin içine doldu. Gecenin bir vakti Bahar gözleri d...