GİZEMLİ SATIRLAR

  Onuncu Bölüm– İkna Etmek   Gargamel burunlu çirkin kadının evinde sessizlik vardı. Tahta zemin her adımda geçmişin çığlığı gibi inliyor, rüzgâr pencerelere değil, içerideki kırılgan sessizliğe çarpıyordu. Güven çaydanlıkta kaynayan suyun sesine kulak vermeye çalıştı; ne diyeceğini, nasıl yaklaşacağını içinde binlerce kez tartmıştı. Kadın yaşlıydı, ama gözleri hâlâ eskisi kadar sivri ve tetikteydi. Güven derin bir nefes alarak konuşmaya başladı. Sesi sanki içerideki havaya dokundu: yavaşça, incitmeden. Önce kim olduğunu söyledi. Sonra o ağacı… o meyveyi… ardından gelen laneti… Ve çocuklarını… Bütün kardeşlerini… Sonra karısı Bahar’ı… karnındaki bebeği… Ve en sonunda onunla karşılaşmak için çıktığı bu yolculuğu anlattı. Kadın bir süre onu süzdü. Ardından hiç beklenmedik bir çeviklikle ayağa fırladı. Gözleri alev gibi parladı. Güven’in kalbi göğsünde çırpındı, ama sakin kalmaya çalıştı. Yavaşça doğruldu, elleriyle kadının omzuna dokundu. “Lütfen… Sonuna kadar dinleyin beni...

  Dokuzuncu Bölüm – Gargamel Burunlu Çirkin Kadın   Kasabanın üstüne huzur uzun bir yorgan gibi serilmişti. Güven artık kardeşleriyle aynı sofrada yemek yiyor, ablalarının dualarına her sabah gözleriyle “amin” diyordu. Günler paylaşım, geceler içsel sessizlikle ilerliyordu. Ama Güven’in içinde başka bir fısıltı vardı. Henüz tamamlanmamış, bir “eksik halkayla” örülü geçmişin kalbinde atıp duran bir çağrı: Gargamel burunlu çirkin kadın... O kadın ki, bir zamanlar bedduasıyla bir ağacı zehre dönüştürmüş, bir soyun kaderini sarsmıştı. Ama Güven ona kızmıyordu. Beddua bir kin değil, anlatılamayan bir hikâyenin çığlığıydı belki. Ve Güven artık hikâyeyi tamamlamak istiyordu. Ancak o arayış sürerken, Bahar ellerini karnına koyup gözlerini gülümseyerek yumdu: “Sana bir müjde daha...” Güven’in içindeki tüm fırtına bir anlığına sustu. Evin içini dolunay gibi aydınlatan bir sevinç yayıldı. Ama bu sevinç, çok geçmeden karanlık bir isteğin içine doldu. Gecenin bir vakti Bahar gözleri d...

  Yedinci Bölüm Güven"in Ailesi  Gölgeli Kasaba’da mevsimler yeniden dönerken, artık zamanın yürüyüşü Güven’in kalbinden geçiyordu. Kardeşlerinin dört bir yana kurdukları yuvalar, yıllar öncesinin kırgınlıklarını toprağın derinine gömmüş gibiydi. Artık geçmiş yalnızca bir öğretmendi; ne zincir, ne gölge. Fürüze başka bir köye gitmişti, Nevra ise hâlâ onun yanındaydı. Güven için aile sadece kana değil, birlikte yaşanmışlıklara dokunan bir bağdı. O yüzden kendi yuvayı kurmadan önce Nevra’nın gözlerinin ardındaki yalnızlığı kaldırmak istiyordu. Derinlerde sakladığı bir arzu değil, öncelikli bir görevdi bu. Ve sonunda Nevra" ya sevgiyle yaklaşan bir talip çıktı. Ne başlık parası istendi, ne gösterişli vaatler. Sadece kalplerin dili konuştu. Düğün üç gün üç gece sürdü. Kasaba meydanına kurulan dev ateşin etrafında ziller çaldı, eller tutuştu, yaşanmışlıklar şarkılarla silindi. Nevra , sevdiği adama varırken, Güven usulca bir köşeden izledi; kalbi hem hafiflemiş hem eksilmişti. O g...

  Duyuru  BİR MASAL BAŞLIYOR… AMA BU MASAL BAŞKA Yarın…   Karanlıkla büyüyen bir ağaç…   Anne karnında susan bir lanet…   Ve doğduğunda  güven  taşıyan bir bebek.  Bu öyle bir masal ki;   Ne tamamen geçmişe gömülü,   Ne de yalnızca geleceğe fısıltı… Bu bir kehanetin, bir aşkın, bir affın, bir ışığın hikâyesi.   Ve bir kadının ettiği bedduanın, tüm bir kasabanın kaderini değiştirdiği topraklarda geçiyor. GÜVEN’in hikâyesi geliyor…   Bir çocuğun, lanetli meyvelerin gölgesinde doğup, iyiliğin kökünü yeniden canlandırdığı büyülü bir serüven.  9 bölümlük “Zehirli Ağacın Çocukları” masal serisiyle;   – İyiliğin gölgede nasıl yeşerdiğini   – Affın doğayı bile değiştirebileceğini   – Ve bazen en güçlü ışığın, en kırık kalpten çıktığını okuyacaksınız.  Her bölümde su gibi akan bir anlatı…   Her satırda insan kalbine dokunan bir ses…  İlk bölüm çok ...

  Bölüm 5: Rüzgarın Öfkesi ve Umudun Zaferi   Kasaba, Nyxara’nın yıldızsız boşluğundan yeni çıkmıştı, ancak şimdi doğa bile karşılarına düşman olmuştu.   İlk başta herkes hava değişimini normal karşıladı. Ancak birkaç saat içinde rüzgarlar kuvvetlenmeye başladı.   Malvera’nın Sessiz Gelişi   Rüzgarlar hızlandı.   Gecenin ilerleyen saatlerinde, kasabanın üzerindeki bulutlar toplanmaya başladı.   Şehir halkı, ilk başta bunu bir yağmur fırtınası sanıyordu.   Ancak rüzgar o kadar güçlüydü ki, evlerin çatılarından parçalar sökülmeye başladı.   İnsanlar panik içinde evlerine kaçtı.   Ancak gök gürültüsü o kadar kuvvetliydi ki, yer bile titriyordu.   Malvera, doğanın öfkesiyle gelmişti.   Benim rüzgarlarım her şeyi yıkacak! Umudunuz, kasırganın içinde kaybolacak!"  Kasabanın Çöküşü İlk önce çarşı meydanı yok oldu.   Sonra sokak lambaları devrildi.   İnsanl...

  Bölüm 7: Gerçek ve Yalan Arasındaki Çizgi  Kasaba halkı, Morganta’nın alevlerinden yeni çıkmıştı, ancak şimdi gerçeklik kayboluyordu.   İlk başta herkes her şeyin normal olduğunu düşündü. Ancak saatler geçtikçe bazı şeylerin yanlış olduğunu fark ettiler.   Serpenthia’nın Sessiz Saldırısı  Kasaba halkı zamanın akmadığını fark etti.   Güneş hiç hareket etmiyordu.  Saatler geçtikçe, gökyüzünün rengi değişmedi.   Bir adam, çarşı meydanına yürüdü, ancak adım attığında aynı noktada kaldığını fark etti.   Bir kadın  kapısını açmaya çalıştı, ancak kapı açılmadı—çünkü aslında orada değildi.   Bir çocuk, annesine seslendi, ancak ses çıkmadı.   Serpenthia, gerçeklikten yavaşça anıları silmeye başlamıştı.   "Gerçek, yalnızca benim izin verdiğim kadardır. Siz, hiçbir zaman burada değildiniz!"   Kasaba halkı panikle birbirine bakmaya başladı.   Ancak hiçbir şey net değildi....

  Dokuzuncu Bölüm – Gargamel Burunlu Çirkin Kadın   Kasabanın üstüne huzur uzun bir yorgan gibi serilmişti. Güven artık kardeşleriyle aynı sofrada yemek yiyor, ablalarının dualarına her sabah gözleriyle “amin” diyordu. Günler paylaşım, geceler içsel sessizlikle ilerliyordu. Ama Güven’in içinde başka bir fısıltı vardı. Henüz tamamlanmamış, bir “eksik halkayla” örülü geçmişin kalbinde atıp duran bir çağrı: Gargamel burunlu çirkin kadın... O kadın ki, bir zamanlar bedduasıyla bir ağacı zehre dönüştürmüş, bir soyun kaderini sarsmıştı. Ama Güven ona kızmıyordu. Beddua bir kin değil, anlatılamayan bir hikâyenin çığlığıydı belki. Ve Güven artık hikâyeyi tamamlamak istiyordu. Ancak o arayış sürerken, Bahar ellerini karnına koyup gözlerini gülümseyerek yumdu: “Sana bir müjde daha...” Güven’in içindeki tüm fırtına bir anlığına sustu. Evin içini dolunay gibi aydınlatan bir sevinç yayıldı. Ama bu sevinç, çok geçmeden karanlık bir isteğin içine doldu. Gecenin bir vakti Bahar gözleri d...