YARDIMLAŞMA

KIRILMADAN GÜÇLENMEK  

6. Bölüm – Kendi Çatısını Kurmak: Kararların Ardındaki Cesaret  

Yayın Tarihi: 4 Ekim 2025  

Yazan: Mesime Elif Ünalmış

Ev sessizdi. Ama bu sessizlik huzurdan değil, alışkanlıktandı. Duvarlar konuşmayı unutmuştu, perdeler bile çekilirken ses çıkarmamaya çalışıyordu. Hazal, mutfakta bir fincan kahveyle pencerenin önünde duruyordu. Dışarıda rüzgâr dalları eğip büküyordu ama içeride hiçbir şey kıpırdamıyordu. Küçük kızının odasından gelen hafif nefes sesi, Hazal’ın kalbini yumuşattı. Rüya uyuyordu. O uyurken dünya biraz daha katlanılır oluyordu. Hazal, kızının varlığıyla hayatta kalıyor, onun gülüşüyle yeniden doğuyordu. Ama bu doğum, sancısız değildi.

Kendi annesi gibi olmamaya söz vermişti. Ama bazen aynaya baktığında, annesinin gözleriyle karşılaşıyordu. O gözlerdeki suskunluk, Hazal’ın içini ürpertiyordu. Çünkü o da susuyordu. Yıllardır. Eşiyle konuşmaları kısa, kesik ve işlevseldi. “Yemek hazır mı?”, “Rüya’yı sen mi alacaksın?”, “Faturayı yatırdın mı?” gibi cümleler arasında kaybolmuştu. Aralarında artık bir bağ değil, bir görev dağılımı vardı. Hazal, bu görevlerin içinde kendi varlığını unutmuştu.

Geceleri yazıyordu. Sessizce, kimse görmeden, kimse bilmeden. Blogunun adı “Kırılmadan Yaşamak”tı. Gerçek adını kullanmıyordu. Çünkü hâlâ çekiniyordu. Yazılarında kendi hikâyesini doğrudan anlatmıyordu. Ama her cümlede bir parçası vardı. Bir kadın karakter yaratmıştı: Elif. Elif, Hazal’ın söyleyemediklerini söylüyor, yapamadıklarını yapıyordu. Bir gece Elif şöyle dedi: “Ben artık susmayacağım. Çünkü sessizlik beni yok ediyor.” Hazal bu cümleyi yazdıktan sonra uzun süre ekrana baktı. Gözleri doldu. Çünkü Elif’in cesareti, onun özlemi olmuştu.

Bir sabah, eşi kahvaltı masasında şöyle dedi: “Senin bu yazı işlerin ne zaman bitecek?” Hazal ilk kez cevap verdi: “Bitmeyecek. Çünkü bu benim işim.” Eşi güldü. Alaycı bir şekilde: “İş mi? Kim okuyacak senin yazdıklarını?” Hazal sustu. Ama bu suskunluk, eski suskunluklardan değildi. İçinde bir şey çatladı. Ve o çatlak, ilk çatının temeliydi. O gün bloguna yeni bir yazı ekledi: “Cesaretin Çatısı.” Yazı beklediğinden fazla okundu. Yorumlar geldi. “Ben de aynıyım,” diyen kadınlar. “Seninle güç buluyorum,” diyenler. Hazal, ilk kez yalnız olmadığını hissetti.

Bir karar aldı: artık yazılarını kendi adıyla yayınlayacaktı. Bu karar küçük görünse de onun için bir devrimdi. Çünkü adını söylemek, varlığını savunmaktı. Eşi bu kararı duyunca öfkelendi. “Ne gerek var? İnsanlar seni tanımasın. Ne kazanacaksın?” Hazal gözlerinin içine baktı: “Ben kendimi kazanacağım.” O gece blogunun başlığını değiştirdi: “Hazal’ın Hikâyesi.” İlk yazısı: “Adımı Söylüyorum.” Yıllarca sustum. Çünkü korktum. Ama artık korkumu da yazıyorum. Çünkü bu benim hayatım. Ve ben, kendi hayatımı savunuyorum.

Hazal artık yazılarını sosyal medyada da paylaşıyordu. Takipçileri artıyordu. Kadınlar ona yazıyor, kendi hikâyelerini anlatıyordu. Bir kadın şöyle demişti: “Senin cesaretin, benim sığınağım oldu.” Hazal bu cümleyi defterine yazdı. Çünkü artık sadece kendisi için değil, başkaları için de yazıyordu. Bir çevrim içi atölye başlattı: “Kırılmadan Konuşmak.” İlk oturumda 38 kadın vardı. Her biri kendi hikâyesini anlatmak istiyordu. Hazal ekranın karşısında gülümsedi. Çünkü artık yalnız değildi.

Bir gün kızına şöyle dedi: “Rüya, güçlü olmak ne demek biliyor musun?” Rüya başını salladı. “Hayır anne.” Hazal gülümsedi: “Güçlü olmak, kendi kararını savunmaktır. Korksan bile.” O gece defterine son bir cümle yazdı: “Cesaretin çatısı, kendi kararlarımın altında kuruldu. Artık yağmur yağsa da, ben ıslanmayacağım.”

Ama hayat sadece yazılardan ibaret değildi. Hazal bir gün annesinden bir telefon aldı. “Senin yazılarını okudum,” dedi annesi. “Beni anlatmışsın.” Hazal sustu. Kalbi hızla çarpıyordu. “Kızgın değilim,” dedi annesi. “Sadece seni tanımaya çalışıyorum.” Bu cümle Hazal’ın içindeki bir başka çatıyı kurdu. Çünkü annesiyle yüzleşmek, geçmişle barışmaktı. O gece yeni bir yazı yazdı: “Annemin Gözleri.” Yazıda şöyle diyordu: “Bazen en büyük cesaret, affetmektir. Ve affetmek, kendini özgür bırakmaktır.”

Hazal’ın hayatı değişiyordu. Artık sadece yazmıyor, yaşıyordu. Kendi kararlarını savunmak sadece kelimelerle değil, seçimlerle de oluyordu. Bir gün iş teklifleri almaya başladı. Bir kadın platformu, onun yazılarını kitaplaştırmak istedi. Hazal uzun süre düşündü. Çünkü bu, tamamen görünür olmak demekti. Ama sonra Rüya’nın gözlerine baktı. “Sen çok güçlüsün anne,” demişti bir gün. Hazal bu gücü artık saklamayacaktı.

Kitap çıktı. Adı: “Kırılmadan Yaşamak.” Alt başlık: “Cesaretin Çatısı.” Okurlar onu tanıdı. Konferanslara çağrıldı. Ama en çok kadınlar ona mektuplar yazdı. “Seninle konuşmayı öğrendim,” diyenler. “Seninle kendimi sevdim,” diyenler. Hazal bu mektupları bir kutuda saklıyordu. Çünkü her biri onun çatısına bir kiremitti.

Bir gün eski eşi ona mesaj attı. “Seni televizyonda gördüm. Başarmışsın.” Hazal cevap vermedi. Çünkü artık onay aramıyordu. O gece defterine son bir cümle daha yazdı:  

“Ben artık kendi çatımın altındayım. Ve bu çatı, benim kararlarımla kuruldu.”

KIRILMADAN GÜÇLENMEK  

6. Bölüm – Kendi Çatısını Kurmak: Kararların Ardındaki Cesaret  

Ev sessizdi. Ama bu sessizlik huzurdan değil, alışkanlıktandı. Duvarlar konuşmayı unutmuştu, perdeler bile çekilirken ses çıkarmamaya çalışıyordu. Hazal, mutfakta bir fincan kahveyle pencerenin önünde duruyordu. Dışarıda rüzgâr dalları eğip büküyordu ama içeride hiçbir şey kıpırdamıyordu. Küçük kızının odasından gelen hafif nefes sesi, Hazal’ın kalbini yumuşattı. Rüya uyuyordu. O uyurken dünya biraz daha katlanılır oluyordu. Hazal, kızının varlığıyla hayatta kalıyor, onun gülüşüyle yeniden doğuyordu. Ama bu doğum, sancısız değildi.

Kendi annesi gibi olmamaya söz vermişti. Ama bazen aynaya baktığında, annesinin gözleriyle karşılaşıyordu. O gözlerdeki suskunluk, Hazal’ın içini ürpertiyordu. Çünkü o da susuyordu. Yıllardır. Eşiyle konuşmaları kısa, kesik ve işlevseldi. “Yemek hazır mı?”, “Rüya’yı sen mi alacaksın?”, “Faturayı yatırdın mı?” gibi cümleler arasında kaybolmuştu. Aralarında artık bir bağ değil, bir görev dağılımı vardı. Hazal, bu görevlerin içinde kendi varlığını unutmuştu.

Geceleri yazıyordu. Sessizce, kimse görmeden, kimse bilmeden. Blogunun adı “Kırılmadan Yaşamak”tı. Gerçek adını kullanmıyordu. Çünkü hâlâ çekiniyordu. Yazılarında kendi hikâyesini doğrudan anlatmıyordu. Ama her cümlede bir parçası vardı. Bir kadın karakter yaratmıştı: Elif. Elif, Hazal’ın söyleyemediklerini söylüyor, yapamadıklarını yapıyordu. Bir gece Elif şöyle dedi: “Ben artık susmayacağım. Çünkü sessizlik beni yok ediyor.” Hazal bu cümleyi yazdıktan sonra uzun süre ekrana baktı. Gözleri doldu. Çünkü Elif’in cesareti, onun özlemi olmuştu.

Bir sabah, eşi kahvaltı masasında şöyle dedi: “Senin bu yazı işlerin ne zaman bitecek?” Hazal ilk kez cevap verdi: “Bitmeyecek. Çünkü bu benim işim.” Eşi güldü. Alaycı bir şekilde: “İş mi? Kim okuyacak senin yazdıklarını?” Hazal sustu. Ama bu suskunluk, eski suskunluklardan değildi. İçinde bir şey çatladı. Ve o çatlak, ilk çatının temeliydi. O gün bloguna yeni bir yazı ekledi: “Cesaretin Çatısı.” Yazı beklediğinden fazla okundu. Yorumlar geldi. “Ben de aynıyım,” diyen kadınlar. “Seninle güç buluyorum,” diyenler. Hazal, ilk kez yalnız olmadığını hissetti.

Bir karar aldı: artık yazılarını kendi adıyla yayınlayacaktı. Bu karar küçük görünse de onun için bir devrimdi. Çünkü adını söylemek, varlığını savunmaktı. Eşi bu kararı duyunca öfkelendi. “Ne gerek var? İnsanlar seni tanımasın. Ne kazanacaksın?” Hazal gözlerinin içine baktı: “Ben kendimi kazanacağım.” O gece blogunun başlığını değiştirdi: “Hazal’ın Hikâyesi.” İlk yazısı: “Adımı Söylüyorum.” Yıllarca sustum. Çünkü korktum. Ama artık korkumu da yazıyorum. Çünkü bu benim hayatım. Ve ben, kendi hayatımı savunuyorum.

Hazal artık yazılarını sosyal medyada da paylaşıyordu. Takipçileri artıyordu. Kadınlar ona yazıyor, kendi hikâyelerini anlatıyordu. Bir kadın şöyle demişti: “Senin cesaretin, benim sığınağım oldu.” Hazal bu cümleyi defterine yazdı. Çünkü artık sadece kendisi için değil, başkaları için de yazıyordu. Bir çevrim içi atölye başlattı: “Kırılmadan Konuşmak.” İlk oturumda 38 kadın vardı. Her biri kendi hikâyesini anlatmak istiyordu. Hazal ekranın karşısında gülümsedi. Çünkü artık yalnız değildi.

Bir gün kızına şöyle dedi: “Rüya, güçlü olmak ne demek biliyor musun?” Rüya başını salladı. “Hayır anne.” Hazal gülümsedi: “Güçlü olmak, kendi kararını savunmaktır. Korksan bile.” O gece defterine son bir cümle yazdı: “Cesaretin çatısı, kendi kararlarımın altında kuruldu. Artık yağmur yağsa da, ben ıslanmayacağım.”

Ama hayat sadece yazılardan ibaret değildi. Hazal bir gün annesinden bir telefon aldı. “Senin yazılarını okudum,” dedi annesi. “Beni anlatmışsın.” Hazal sustu. Kalbi hızla çarpıyordu. “Kızgın değilim,” dedi annesi. “Sadece seni tanımaya çalışıyorum.” Bu cümle Hazal’ın içindeki bir başka çatıyı kurdu. Çünkü annesiyle yüzleşmek, geçmişle barışmaktı. O gece yeni bir yazı yazdı: “Annemin Gözleri.” Yazıda şöyle diyordu: “Bazen en büyük cesaret, affetmektir. Ve affetmek, kendini özgür bırakmaktır.”

Hazal’ın hayatı değişiyordu. Artık sadece yazmıyor, yaşıyordu. Kendi kararlarını savunmak sadece kelimelerle değil, seçimlerle de oluyordu. Bir gün iş teklifleri almaya başladı. Bir kadın platformu, onun yazılarını kitaplaştırmak istedi. Hazal uzun süre düşündü. Çünkü bu, tamamen görünür olmak demekti. Ama sonra Rüya’nın gözlerine baktı. “Sen çok güçlüsün anne,” demişti bir gün. Hazal bu gücü artık saklamayacaktı.

Kitap çıktı. Adı: “Kırılmadan Yaşamak.” Alt başlık: “Cesaretin Çatısı.” Okurlar onu tanıdı. Konferanslara çağrıldı. Ama en çok kadınlar ona mektuplar yazdı. “Seninle konuşmayı öğrendim,” diyenler. “Seninle kendimi sevdim,” diyenler. Hazal bu mektupları bir kutuda saklıyordu. Çünkü her biri onun çatısına bir kiremitti.

Bir gün eski eşi ona mesaj attı. “Seni televizyonda gördüm. Başarmışsın.” Hazal cevap vermedi. Çünkü artık onay aramıyordu. O gece defterine son bir cümle daha yazdı:  

“Ben artık kendi çatımın altındayım. Ve bu çatı, benim kararlarımla kuruldu.”

07.10.2025

Mesime Elif Ünalmış